پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

پاملا کریمی در این گفتگو به نسبت جنسیت با عرصه‌های خصوصی و عرصه‌های عمومی در ایران میپردازد و روایتی تاریخی از تغییرات ایجاد شده در معماری، فضا‌های شهری و نقش‌های جنسیتی مرتبط با آن‌ها را پیش رو می‌گذارد.

«...بیشتر زنان بختیاری بلند قد هستند و به ندرت زن‌های چاق و فربه بینشان دیده می‌شود و دست و پاهایشان کوچک و اغلب در اثر کار زیاد طراوت و زیبایی زنانه را از دست داده‌اند. دست‌های یک زن بیست ساله به نظر چهل ساله می‌رسد. زن‌ها دارای دماغ‌های قلمی و دهان‌هایی تنگ و خوش ترکیب و لب‌هایی نازک و موهایشان صاف و پر پشت‌اند، گرچه بیشترشان از دردهای دندان رنج می‌برند ولی دندان‌هایی سفید و منظم و زیبا و سالم دارند...». این توصیفات از زنان بختیاری مشاهدات «ایزابلا بیشوپ» جهانگرد بریتانیایی است که در روزگار ناصرالدین شاه به ایران و مناطق غربی مسافرت کرده و چند ماهی را در میان مردم بختیاری زندگی کرده بود.

«... این پانزده خانم سر و صورت خود را زیر چادر پنهان کرده به طوری که تنها یک چشم آنان دیده می‌شد، لذا من از میرزا (مترجم) خواستم تا پشت پرده برود تا بتوانم آزادانه صورت خانم‌ها را ببینم. میرزا ما را تنها گذاشت، خانم‌ها در میان جیغ و فریاد چادرها را از سر برداشتند. آنان همگی کم سن و سال یا نسبتاً جوان بودند. یکی از آنان بسیار قشنگ و زیبا بود. این خانم‌ها مقداری زیورآلات به خود آویزان کرده بودند و چادرهای خوشرنگ به سر داشتند....» این زنان پوشیده در چادر و به قول «ایزابلا بیشوپ» قشنگ و زیبا، اعضای خانواده یکی از خان‌های بختیاری بودند که این زن فرنگی به دعوت خان برای صرف ناهار به این اندرونی آمده و از نزدیک با این زنان آشنا شده بود.

پرویز تناولی با بیان اینکه ایرانی‌ها از گذشته در هنر خیلی پیشرو بودند، گفت: تلفیق هنر ایرانی و خارجی توسط آن‌ها شاهکارهایی را به وجود آورد که خارجی‌ها را انگشت به دهان می‌کند.